منگنز (Mn(2+)) یکی از آلاینده های معدنی است که به دلیل تجمع در سیستم های لوله کشی آب، تصفیه و توزیع آب را با مشکل مواجه می کند. در این مطالعه، Bacillus sp. و لجن فعال فاضلاب (SAS) به عنوان جاذب زیستی در آزمایشات در مقیاس آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفتند. این مطالعه نشان داد که Bacillus sp. یک جاذب زیستی موثرتر از SAS بود. داده‌های تجربی به ایزوترم‌های لانگمویر (Langmuir-1 & Langmuir-2)، فروندلیچ، تمکین، دوبینین-رادوشکویچ (DR) و Redlich-Peterson (RP) برای به دست آوردن پارامترهای مشخصه هر مدل برازش داده شدند. جذب زیستی منگنز (2+) توسط Bacillus sp. مشخص شد که به طور قابل توجهی بهتر از ایزوترم های Langmuir-1 برازش می شود، در حالی که ایزوترم DR بهترین تناسب برای SAS بود. به عنوان مثال، مقدار χ(2) از ایزوترم های فروندلیچ، تمکین و RP کوچکتر بود. با توجه به ارزیابی با استفاده از ایزوترم Langmuir-1، حداکثر ظرفیت جذب زیستی منگنز (2+) بر روی Bacillus sp. و SAS به ترتیب 43.5 میلی گرم منگنز (2 +) / گرم زیست توده و 12.7 میلی گرم منگنز (2 +) / گرم زیست توده بودند. داده های نصب شده با استفاده از ایزوترم DR نشان داد که فرآیندهای جذب زیستی منگنز (2+) توسط هر دو باسیلوس sp. و SAS از طریق مکانیسم تبادل یونی شیمیایی بین گروه‌های عاملی و یون منگنز (2+) رخ داده است.
